تفسیر کاربردی رومیان باب 3

امانت خدا (۳: ۱-۸) 

۱ و۲ در باب دوم رومیان، پولس رسول دربارۀ گناه و بی عدالتی یهودیان صحبت کرد. ولی اینک در آیات ۱-۸ این باب، پولس در مباحثه، جانب یهودیان را گرفته، سعی می کند که هر دو طرف را به یکسان مورد نقد و بررسی قرار دهد. لذا، پس از معرفی نکات منفی یهودیان، به برشمردن نکات مثبت ایشان می پردازد. لذا پولس رسول نقش یک وکیل مدافع را بازی کرده، جهت روشن تر ساختن موضوع، مانند باب پیش، به مطرح نمودن سوالات مباحثه ای می پردازد. 

اولین سوال پولس این است: اگر قرار است که یهودیان و امت ها براساس اعمالشان براساس یک میزان و معیار مورد قضاوت قرار گیرند، پس برتری یهودیان چه خواهند بود؟ پولس رسول می گوید که برتری یهودیان در این است که ایشانکلام خدا (یعنی عهد عتیق) را دریافت داشته اند و در این جهان ایشان به مثابۀ شهود شریعت عادل خدا و سخنگویان وی می باشند.

۳ پولس رسول در باب دوم نشان داد که چگونه بسیاری از یهودیان نسبت به خدا بی وفایی نشان داده اند. ولی بی وفایی بنی اسرائیل دلیل نمی شود که خدا نسبت به آنها وفادار نماند. پولس رسول، موکدا می گوید که بی وفایی یهود هرگز منتج به بی وفایی خداوند نخواهد گردید، علی رغم گناهان و بی وفاییشان، قوم یهود کماکان قوم برگزیدۀ خدا و محبوب وی باقی خواهند ماند. 

ولی این بی وفایی یهود چه بود و چگونه مشخص می شود؟ یکی از مهم ترین جنبه های این بی وفایی،عدم ایمان ایشان به پیشگویی های انبیای خدا و وعده های الهی در رابطه با مسیح موعود بود. و از این سبب، زمانی که عیسی مسیح به میان یهودیان آمد، ایشان او را نپذیرفتند و آخرالامر، ولی به همانگونه که ندیدن نور بوسیلۀ یک نابینا، از نورانی بودن نور چیزی نمی کاهد، به همین صورت، صرف ناباوری یهودیان به وعده های خدا، آن پیشگویی ها و وعده ها را باطل نمی سازد.

۴ حتی اگر همۀ افراد قوم بنی اسرائیل دروغگو و بی وفا باشند، چیزی از راستگویی و امانت خدا کاسته نخواهد گردید. خدا در سخنان خود مصدق (راستگویی او ثابت خواهد شد) و در داوری خود غالب خواهد آمد (مزمور ۵۱: ۴).

زمانی که گناهان بشریت هویدا گردد، پاکی خدا بیشتر و بطور مشخص تری نمایان خواهد گشت. همانگونه که نور و درخشش یک شمع در تاریکی شب به مراتب بیشتر نمایان می شود تا در روز، همانگونه نیز نور پاکی و تقدس خدا در مقابل تاریکی و ظلمت گناهان ما بیشترجلوه خواهد نمود.

۵ ولی اگر ناراستی انسانها عدالت خدا را ثابت می کند، و تاریکی گناه، نور پاکی خدا را بیشتر هویدا می سازد؛ پس خدا چه دلیلی جهت غضب دارد؟ ممکن است بعضی بگویند که بوسیلۀ گناهان ما عدالت خدا آشکارتر شده، بدین وسیله وی جلال پیدا می کند، پس اگر گناه من باعث جلال خدا می شود، وی نباید مرا مجازات کند! آیا این مجازات خدا غیرعادلانه و ظالمانه نمی باشد؟ پولس رسول در جواب می گوید: حاشا! صد البته که نه! (آیۀ ۶)

۶ هر چند که عدالت و تقدس خدا در مقام مقایسه با ظلمت و گناه انسانها بیشتر و بهتر مشخص می گردد، ولی خدا همچنان از گناه نفرت دارد و البته که گناه را مکافات نموده، گناهکاران را مجازات خواهد کرد. داوری و غضب وی عدل و بر پایۀ انصاف و عدالت خواهد بود.

۷ در اینجا پولس رسول سوالی را که در آیۀ ۵ پرسیده بود بنوعی دیگر تکرار می کند. سوال اینست: اگر حقانیت (نور) خدا با دروغ (ظلمت) من بیشتر جلوه گر می گردد، پس چرا خدا دروغگویان را مجازات می کند؟ جواب روشن است، همچنانکه نور بر ظلمت فائق می آید و روشنی بر تاریکی غلبه پیدا می کند؛ به همان ترتیب صداقت و راستی خدا بر کذب و دروغ مُردمان فائق آمده، آن را محکوم خواهد کرد.

۸ در زمان پولس رسول عده ای بر این تعلیم پافشاری می کردند که "گناه کردن ثواب است، زیرا گناهان بسیار ما قدوسیت و پاکی خدا را بیشتر و بهتر آشکار می نماید و باعث جلال خدا می گردد!" البته این طرز فکر کاملا غلط و از انجیل و عقل سلیم بدور می باشد و پولس رسول بصراحت می گوید: قصاص ایشان به انصاف است، یعنی اینکه ایشان قصاص زندگی گناه آلودشان را دریافت خواهند نمود. 

بعضی از غیر مسیحیان، ممکن است به ما مسیحیان یک چنین افترا و تهمت ناروایی بزنند که ما مسیحیان گناه می کنیم تا خدا را عادلتر جلوه دهیم! برای مثال بعضی می گویند: "اگر هر چه گناه بزرگتر و بیشتر باشد فیض و رحمت خدا هم بیشتر و وسیع تر خواهد بود؛ پس شما مسیحیان، مرتکب گناهان بزرگتر و بیشتر می شوید تا فیض و رحمت بیشتری از خدا دریافت نمایید!" یا اینکه "شما ادعا می کنید که بوسیلۀ ایمان و نه اعمال نیکو نجات حاصل می گردد؛ پس در نظر شما مسیحیان انجام دادن اعمال نیک هیچ ارزشی نخواهد داشت!" و یا اینکه «پس هر قدر که گناه کنیم خدای شما، ما را خواهد بخشید؟» البته، سوالات و اتهامی از این قبیل بی اساس و کذب می باشد و مسیحیان چنین اعتقادات بی پایه ای ندارند.

هیچ کس عادل نیست (۳: ۹-۲۰) 

۹ پولس رسول بار دیگر بر این نکته که یهودیان بر امت های دیگر برتری ندارند تاکید مجدد می نماید. ولی بدان معنی نیست که امت ها برتر از یهودیان میباشند. پولس رسول می پرسد: آیا (ما یهودیان) برتری داریم؟ جواب مشخص است: نه به هیچ وجه! زیرا هردو، یهود و یونانی (به یکسان) به گناه گرفتارند. کسی عادل نیست، یکی هم نی (آیۀ ۱۰).

۱۰-۱۲ در این قسمت، پولس رسول از آیات مختلفی از کتب عهد عتیق نقل قول می کند (مزمور ۱۴: ۱-۳، ۵۳: ۱-۳، جامعه ۷: ۲۰).

در نگاه اول، این آیات که فی الوقع حکم و قضاوت خدا در رابطه با گناهکاری انسانها می باشند، بسیار سنگین و سخت بنظر خواهد رسید. شاید بپرسید که چگونه ممکن است که خدای مهربان، دربارۀ ما انسانها، این گونه نظر و قضاوتی داشته باشد؟ ما هرگز دربارۀ خود یک چنین تصور و توهمی نداریم! ما انسانها، هرگز خود را تا به این حد گناهکار نمی دانستیم! 

ولی در هر صورت این کلمات، کلام خدا است و حقیقت دارد. از این آیات درمی یابیم که نظر خدا راجع به گناه و شقاوت ما انسانها چیست. زمانی که در ابتدای آفرینش، خداوند بشر را خلق نمود، همه چیز بسیار نیکو بود (پیدایش ۱: ۳۱). در ابتدای کار، اولین مُرد و زن (آدم و حوا)، پدر و مادر بشریت، در باغ عدن و در بهترین شرایط و در مشارکت کامل با خدای مهربان زندگی می کردند، ولی ایشان از امر خدا سرپیچی کرده، مرتکب گناه شدند (پیدایش ۳: ۱-۶). آدم و حوا دروازۀ قلب خود را نسبت به گناه و شرارت گشودند (ارمیا ۱۷: ۹). و پس از آن سیر قهقرایی نزول بشر به دامان گناه شروع شد و بخاطر گناه و سرپیچی و شرارت انسانها، دیگر خدا نمی تواند از کارهای ما راضی و خشنود باشد. 

وقتی به مُردم و انسانهای اطرافمان نگاه می کنیم، می بینیم که آنها عموما افراد خوب و شریفی هستند. بنظر نمی رسد که آنها افراد گناهکاری باشند، پس چگونه است که ایشان و همۀ بشریت در نزد خدا گناهکار، گمراه، و باطل می باشند؟

همۀ افراد بشر گناهکارند زیرا همۀ ما بطور لاعلاجی خودخواه و خودبین و خودپرست و خودمحوریم. طبیعتا ما خود را بیشتر از خدا دوست داریم! از همان اوان کودکی بشر خواسته های خود و نفع خود را در درجه اول اهمیت قرار می دهد و بجای طلبیدن ارادۀ خدا، در پی دست یابی به خواسته های تمایلات خود است. بسیاری از ما ظاهرا افراد نجیب و خوب و مهربان بنظر می رسیم ولی در باطن از خدا و فرامین وی دوری گزیده، نفع خود را طالبیم. ولی در نظر خدا بزرگترین و اساسی ترین گناه بشر دقیقا همین قرار دادن میل خود در درجۀ اول و نطلبیدن ارادۀ خدا می باشد (به رومیان ۶: ۱۲ و تفسیر آن مراجعه نمایید). 

اولین گام جهت نزدیک شدن به خدا، تشخیص و اعتراف به همین گناه اساسی و اصلی مان، یعنی خودخواهی و خودپرستی می باشد. اگر شخص به گناه خودپرستی واقف نباشد، هرگز در خود نیازی به اعتراف و توبه از آن گناه و طلب بخشایش از خدا احساس نخواهد کرد. و اگر از خدا طلب بخشش نکنیم، چگونه آن بخشودگی خدا را دریافت خواهیم نمود؟ و اگر شخص بخشودگی خدا را دریافت ننماید، چگونه نجات خواهد یافت؟ به همین دلیل است که در آیۀ ۱۱ خدا می فرماید: کسی فهیم نیست، هیچ کسی نیست که بداند که همۀ انسانها مرتکب گناه شده، محتاج دریافت بخشش خداوند می باشند. و نیز می فرماید: کسی طالب خدا نیست، کسی نیست که از خدا طالب بخشش باشد. 

بیایید از همان زاویه ای که خدا به ما مینگرد به خود نگاه کنیم، در غیر این صورت، ممکن است دچار خودفریبی گشته، فکر کنیم که عادل بوده، نیازی به دریافت بخشش از خداوند نداریم. یک مورچه ممکن است فکر کند که دارای جثه ای به اندازۀ فیل می باشد و بدینسان خود را فریب دهد. ولی واقعیت این است که او یک مورچه است و هزاران مرتبه کوچکتر از فیل می باشد. به همین ترتیب مهم نیست که ما چه فکر می کنیم، واقعیت باطنی ما را خدا بهتر از ما می داند و اگر خواهان دانستن حقیقت می باشیم بایستی از دریچه دید خداوند به خود نگاه کنیم. زیرا قلب ما پر از فریب است (ارمیا ۱۷: ۹) و اولین کسی که قلبمان را فریب می دهد خود ما هستیم. بزرگترین تاکتیک و اسلحۀ شیطان اینست که ما را فریب داده و کور کرده است تا گناهان خود را نبینیم و خود را بهتر از آنچه که هستیم تصورننمائیم...